Biskupin to najbardziej znany w Europie Środkowej rezerwat archeologiczny. Powstał on w miejscu dawnej osady obronnej z przełomu epoki brązu i żelaza, zamieszkałej przez ludność kultury łużyckiej. Dziś stanowi najsłynniejszy obiekt polskiej archeologii, a od 1994 r. jest również Pomnikiem Historii.
Zajęcia terenowe w Muzeum Archeologicznym w Biskupinie realizowane są w ramach przedmiotu Konserwacja drewna archeologicznego i zabytkowego. Podczas dwudniowej wizyty w Biskupinie studenci, pod kierunkiem dr hab. Magdaleny Zborowskiej, uczestniczą w zajęciach teoretycznych i praktycznych, takich jak:
- wykłady z zakresu konserwacji drewna wykopaliskowego oraz dendrochronologii, prowadzone przez pracowników muzeum,
- prezentacja pracowni konserwatorskiej, zapoznanie się z technikami prac związanych z ochroną i konserwacją zabytków drewnianych,
- wykonywanie prac konserwatorskich na obiektach historycznych,
- zwiedzanie Muzeum Archeologicznego w Biskupinie i innych historycznych atrakcji turystycznych regionu Pałuk.
Uczestnictwo w ćwiczeniach w Muzeum Archeologicznym w Biskupinie daje studentom możliwość zapoznania się z praktyką konserwatorską w jednej z najlepszych pracowni konserwatorskich w Polsce. Pracownia ta, pod nazwą Pracowni Konserwacji Drewna Archeologicznego, założona została w 1986 roku przez dr hab. Leszka Babińskiego (absolwent WTD UP). Obecnie funkcjonuje pod nazwą Dział Konserwacji Muzealiów, specjalizując się w konserwacji i rekonserwacji mokrego drewna archeologicznego, jak również w badaniach właściwości fizycznych tego rodzaju drewna.
Drewno archeologiczne, ze względu na wysoką wilgotność, duży ubytek masy oraz osłabienie właściwości mechanicznych, wymaga natychmiastowych zabiegów konserwatorskich już na stanowisku archeologicznym, z którego zostało wydobyte. Pozostawienie tego rodzaju zabytków bez zabezpieczenia skutkuje nieodwracalnymi zmianami kształtu, a nawet całkowitą destrukcją już podczas prac wykopaliskowych.
Zabiegi konserwatorskie prowadzone na terenie Działu Konserwacji Muzealiów w głównej mierze polegają na wymianie wody na substancje stabilizujące wymiary konserwowanego drewna, umożliwiając bezpieczne wysuszenie zabytku. Do tego celu stosowane są głównie glikole polietylenowe o różnej masie cząsteczkowej, dobierane do procesu konserwacji w zależności od stopnia degradacji tkanki drzewnej danego obiektu.
W pracowni konserwatorskiej w Biskupinie konserwowane były między innymi następujące zabytki:
- fragment czółna (dłubanki) ze wsi Kozarze (woj. podlaskie), I w. p.n.e., długość 5,4 m,
- płaskodenne czółno (dłubanka) z Lewina Brzeskiego (woj. opolskie) (IV w. n.e., długość 12,4 m), obecnie obiekt eksponowany jest w Muzeum Śląska Opolskiego w Opolu,
- trumna kłodowa z Grochów Starych (woj. podlaskie)(ok. II-III w. n.e., długość 3,85 m, szerokość 1,25 m), obiekt eksponowany jest w Państwowym Muzeum w Białymstoku,
- cembrowina wczesnośredniowiecznej studni zrębowej z Pfettrach-Hőffen, obiekt eksponowany jest w hallu Urzędu Gminy Altdorf (Bawaria, Niemcy).
Dyrekcji i Pracownikom Muzeum Archeologicznego w Biskupinie serdecznie dziękujemy za współpracę i możliwość pokazania Studentom pracy konserwatora zabytków "od podszewki".